In Memoriam Don Francisco Manzanas.

Op 21 juni 2014 ging Francisco Manzanas Martín over naar de Aanwezigheid van de Heer, zoals de Spanjaarden dat zo mooi zeggen. In de hoop op de Opstanding werd er afscheid van hem genomen op 23 juni in Alicante. Ds. Abraham García leidde de emotionele uitvaartsdienst en ds. Alfredo Abad hield de mooie preek n.a.v. Openbaring 14: 13, waar staat: Ik hoorde een stem uit de Hemel zeggen: ‘Schrijf op: “Gelukkig zijn zij die vanaf nu in verbondenheid met de Heer sterven.”’ En de Geest beaamt: ‘Zij mogen uitrusten van hun inspanningen, want hun daden vergezellen hen.’ Ingespannen heeft Ds. Manzanas zich, en hij heeft ook heel veel gedaan. Niet alleen voor de zaak van de pensioenen, maar voor de gemeente en voor Christus in het bijzonder. Een van zijn zoons heeft hem mogen opvolgen in de gemeente in Alicante, en dat is voor een vader een grote zegen.  

Hij is geboren in 1926, en overleed na een lange en verwoede strijd met de Spaanse Staat over zijn recht op wat wij zouden noemen zijn AOW. Die vroeg hij aan zodra dat mogelijk leek, maar in 2004 werd zijn verzoek om een magere 398,44 € per maand afgewezen, omdat hij niet minstens 15 jaar de vereiste bijdrage had betaald. Hij was van 1952 tot 1991 predikant bij de I.E.E., en het was tijdens de Franco-tijd niet eens mogelijk om te betalen, zoals u weet, omdat ze als predikant voor de Staat niet bestonden. Onbezoldigd heeft Don Francisco tussen 1944 en 1946, en tussen 1974 en 1978 gewerkt buiten de I.E.E.

Ook het huwelijk met zijn Carmen in 1953 verliep niet zonder slag of stoot. Hij wilde al anderhalf jaar met haar trouwen, maar dan op Protestantse wijze: voor de burgerlijke stand, en dus niet in de RK kerk. De laatste optie was zonder meer ook geldig voor de Staat, maar wie dat niet wilde moest heel wat dwarsliggende ambtenaren het hoofd bieden. De rechter traineerde het huwelijk, zoals veel Protestanten overkwam, eindeloos. Ds. Manzanas liet het er niet bij zitten, en hij vroeg in een dienst in zijn gemeente om ’s Heren zegen zónder officiële goedkeuring. Anderhalve maand later gaf de rechter in kwestie het maar op, hij gaf zijn fiat, men schreef eindelijk het huwelijk in, zodat het nu ook van Staatswege werd erkend.

Dat was nog maar het begin van zijn moeizame relatie met de Spaanse Staat.  

Op 3 april 2012 heeft het Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg, na jarenlang procederen, de Spaanse staat veroordeeld om hem 3000 € te betalen aan smartengeld, en 6000 € voor de proceskosten en wat dies meer zij. Daarbij wordt de mogelijkheid open gelaten dat de Staat met hem een overeenkomst zou sluiten over het pensioen.

Zoals gevreesd heeft Don Francisco dit alles niet meer mee mogen maken.